Er was dus Angrisa. Een lieflijk dorp waar de engelen in vrede en rust met elkaar voortleefden. De engelen probeerden de wereld waar ze vandaan waren gekomen te vergeten in hun eigen harmonie. Maar alles op orde hebben was nooit niet moeilijk geweest voor deze engelen. Tot op een dag.
Ergens in de laagste hoogte laag van het bos leefden de vampiers. Hun woonplaats werd door hen ''Barrow'' genoemd. Waar de vampiers zich bevonden ging het er juist helemaal niet goed aan toe. De dieren in het bos werden er op mysterieuze wijze langzaamaan minder en minder. Daardoor hadden de vampiers geen bloed terwijl ze dat wel nodig hadden om in leven te blijven. Het was een moeilijke tijd voor de vampiers; ze werden ziek en sommigen van hen stierven zelfs. De vampiers vonden dat ze op deze manier niet verder voort konden leven, en kwamen vervolgens maar op één ander optie uit; verder zoeken. En als dat hen niet beviel, zouden ze nóg verder zoeken.
Maar dat was niet het geval. Want de vampiers konden zich niet beter wensen dan zoete bloed rechtstreeks uit de aderen van een beeldschone engel die het niet verdiende om te sterven. Of wel?